Czy jesteście w stanie sobie wyobrazić, że sto lat temu rodzina kilkuosobowa albo kilkunastoosobowa żyła w jednej izbie? Że zapałkę dzieliło się na czworo, buty były czymś niezwykłym a głód był zawsze? Że dziewczyna była tyle warta ile jej posag i, że nie miała nic do powiedzenia? Trochę trudno w to uwierzyć ale tak właśnie wyglądała wieś w okresie międzywojennym. Wieś, w której rodziły się bohaterki – kobiety, pracujące od świtu do zmierzchu bo przecież “babskimi” pracami mężczyzna się nie zajmie.

oddała w ręce czytelników reportaż “Chłopki. Opowieść o naszych babkach”, w którym zabiera nas na dawną wieś. Wieś, z której pochodzi większość naszych prababć. Kobiet, których życie nie były usłane różami. Od najmłodszych lat wyganiane do pracy, by paść gęsi czy krowy. Mające ograniczone możliwości edukacji czy obrony przed molestowaniem. Sprzedawane za morgi i warte tyle ile ich posag. Marzące o lepszym losie a otrzymujące niewyobrażalnie ciężki żywot. Rodzące kilka – kilkanaście dzieci, opiekujące się domem, pracujące w polu i dogadzające swemu mężowi, bo przecież za ostatnie pieniądze trzeba mu kupić tytoń a nie jedzenie. Pragnące lepszego życia dla swych dzieci ale też dla siebie. Kobiety, które uciekały na obczyznę na zarobek, które cichaczem się buntowały o lepsze jutro.

“Chłopki. Opowieść o naszych babkach” to mocna pozycja, pozycja, która porusza i sprawia, że chcielibyśmy aby to była fikcja a nie prawda. Czytając owe historie aż nie chce się uwierzyć, że to działo się tak niedawno. Bo co to jest sto lat? Pewnie część z Was dziwiła się z pewnych zachowań czy przekonań Waszych babć i prababć. Ta pozycja pozwoli Wam to lepiej zrozumieć. Choć czy da się nam to zrozumieć? Kwestia oświaty, higieny i zdrowia budzi grozę. Nie mówiąc już o tym, że głód towarzyszył od najmłodszych lat a ciężka praca sprawiała, że kobiety miały piekło na ziemi. Sam fakt, że zwierzęta bywały więcej warte niż dzieci a “buty” były dobrem luksusowym. Chciałoby się to tłumaczyć obyczajami i tradycją ale jednak tu i teraz jest to niewyobrażalne.

Autorka nie narzuca żadnej tezy. W sposób obiektyw przedstawia historie zasłyszane i opowiedziane. Wzbogaca je listami, zdjęciami, wycinkami z pracy i wspomnieniami opowiedzianymi członkom rodziny. I choć widzimy tamten czas jako niewyobrażalnie ciężką kobiecą dole to pojawiały się momenty uśmiechu na ich twarzach. Chwila oddechu w nocy, znalezienie dobrego męża, większy zarobek czy lepszy plon, możliwość pójścia do szkoły. Znajdziemy tu historie matek, które dla dzieci poświęcały wiele. Historie kobiet, które nie poddawały się, walczyły ze swoim losem i marzyły o lepszym jutrze. Poznamy ludzi, którzy starali się zmieniać wieś, pchać ją w lepszym kierunku i choć niejednokrotnie przegrywali z tradycjami i przekonaniami to zasiali ziarna zmiany.

“Chłopki. Opowieść o naszych babkach” to historia o kobietach XX wieku mieszkających na wsi. Owa książka to pewnego rodzaju hołd dla nich, za ich niezłomność, za ich siłę i za hart ducha. Za pełne poświęcenie i życie w tym patriarchalnym społeczeństwie, w którym były na przegranej pozycji. Mimo to nie poddawały się, znajdowały czas na uśmiech i chwile dla siebie. To książka, którą powinien przeczytać każdy.

O książce:
Tytuł: Chłopki. Opowieść o naszych babkach
Autor: Joanna Kuciel – Frydryszak
Wydawnictwo: Marginesy
Data premiery: 2023-05-17
Liczba stron: 496
Gatunek: Reportaż

Sprawdź, gdzie kupić:

Ocena:

Książka zainteresowała mnie:
Akcja wciągnęła mnie:
Narracja uwiodła mnie:
Temat zaciekawił mnie:

Podsumowanie:

“Chłopki. Opowieść o naszych babkach” to historia o kobietach XX wieku mieszkających na wsi. Owa książka to pewnego rodzaju hołd dla nich, za ich niezłomność, za ich siłę i za hart ducha. Za pełne poświęcenie i życie w tym patriarchalnym społeczeństwie, w którym były na przegranej pozycji. Mimo to nie poddawały się, znajdowały czas na uśmiech i chwile dla siebie. To książka, którą powinien przeczytać każdy.